Η ρομαντική εποχή στο σκάκι ήταν σχεδόν παράλληλη με τις αντίστοιχες ρομαντικές περιόδους στη μουσική, τη ζωγραφική και τη λογοτεχνία. Το δέκατο ένατο αιώνα άνθισαν οι ρομαντικοί καλλιτέχνες, αν και στη ζωγραφική και τη λογοτεχνία, το ρεύμα είχε ξεκινήσει από τα μέσα του δέκατου όγδοου αιώνα.
Ο ρομαντισμός υποστήριζε την ελεύθερη έκφραση των συναισθημάτων του καλλιτέχνη, η οποία έκφραση υψώθηκε πάνω από όλους τους κανόνες και τις νόρμες.
Στο σκάκι ο ρομαντισμός εκφράστηκε με ανοιχτά ανοίγματα όπου κατέληγαν σε θέσεις πλούσιες με τακτικούς συνδιασμούς και εντυπωσιακές θυσίες. Η τάση της εποχής ήταν ότι είναι αντιαθλητικό να μην αποδεχτεί κάποιος ένα γκαμπί και η νίκη δεν είχε τόσο μεγάλη σημασία, όσο το εντυπωσιακό παιχνίδι.
Τα πιο δημοφιλή ανοίγματα της ρομαντικής εποχής στο σκάκι ήταν το Γκαμπί του Έβανς (αποδεκτό) και το Γκαμπί του Βασιλιά (αποδεκτό).
Οι πιο αντιπροσωπευτικοί σκακιστές της ρομαντικής εποχής ήταν ο Μόρφυ, ο Άντερσεν και ο Μπλακμπουρν.
Τελικά ο Στάινιτς έφερε το τέλος της ρομαντικής εποχής καθώς συνέθλιψε όλους τους σύγχρονούς του με τη πιο στρατηγική του προσέγγιση.
Τη ρομαντική εποχή διαδέχτηκε η νέο-ρομαντική επόχή στο σκάκι ή αλλιώς η υπερμοντέρνα σχολή με πρώτο και πιο σημαντικό υπερασπιστή τον Νίμζοβιτς. Ο Ταρτακόβερ μιλούσε για "υπερ-μοντέρνους" ενώ ο Γκούσταφ Κόλλιντζ αναφέρεται στην εξπρεσσιονιστική σκακιστική σχολή.
Παρακάτω ένα βίντεο από το κανάλι του Μάτο Τζέλικ περιγράφοντας μια εντυπωσιακή παρτίδα του Μόρφυ:
